شب تلخ

    سالیانی به پنهان عاهاتی از جنس شوکران . شب وروز

 براجاق شان دیگی می جوشید سر ریز از دغل  . 

 تاازبرای بدام انداختن سپیداری از قبیله ی ماهتابیان  حیلتی 

 فراهم آرند .

                       عاهت بزرگ : 

در جلد عمرش چند شته داشت . 

  که یکی از آنان  نر  شته ای بود ماده نما . که وحشتناک به 

هم آغوشی  با درخت عشق می ورزید . 

                 از این رو . 

                      عاهت بزرگ . 

سومین شته اش را که ماده ای حریص وپلیدتر بود .

       

به حضور خواند . 

   و گفت بایداز هنرحیلت نا میمونش . برای شته ی ماده نما 

  تدبیری کند .

 
 تا برادر خواهر نما از شهرت هم آغوشی  با درخت  کامی  

  شیرین کند 

ماده  شته گفت .   باید به هیئت پروانه گان  درآئیم . 

 تاباغی خام از راه رسد و به ما آغوش باز کند .

اوشته ی ماده  معاب را به هزار خدعه رنگ ولعاب کرد . 

تا به جر گه پروانه گان  در آمد . 

که خانواده اش انگشت به دهان اورا کف زدند .

ایامی نشد . که سپیداری در عبور از کنار چشمه ی خویش 

   شته ای را دید که با هزاران عشوه پروانه ای .

بال خوش خط وخال در آینه ی آب به آسمان نشان می دهد . 

درخت دروازه دل بگشود وشته ی پروانه نما به دالان قلب اش

  پرید . 

   دیری نشد که بساط  شبنم ونسیم باغ  را آذین کرد . 

  ودرفصلی که هر سویش را مرغان طنازی  می کردند  برای 

 ضیافت پاتوغ کردند .

پروانه ها یی هم به مهمانی  رسیدند و هر یک شهدی به کام

 نهاده وتبریکی به سپیدارگفتند و کم کم  رفتند .

وکسی بجزدرخت بیچاره وعاهات  نماند . 

                ماده شته ی  سوم .

   برگی آراست وشته خواهر معابش برآن کرد . 

وصید  را گفت به دنبالش شو که تورا از طا یفه ی بها ران 

نصیب است .

وخودش  پس دریچه ی سمت باغ  رفت و به زوزه نشست .

در هوای تا ریک باغ . در ختان از صدای زوزه ماده شته ی

  سوم . آهی از ریشه و تنه وشاخ وبرگ

برکشیدند و دست و پایش به شا خسار پیچیدند . 

اشک ستا رها بر باغ نشت .                                            

    وچهره اش شکسته و زخمــــــــــــــــــــــــــی

به پا ئیــــــــــــــــــــــــــــــــــــزی نا به هنگام در آمد .

  ماده شته ی سوم  مست وشاد در شب پیروزی اش فرو رفت  

  وازذکا وت وهنرش رقصها کرد .

                                   عاهت : عافت . بلا . آنچه چیزی را تباه وفاسد کند